25 Ιαν 2008

Χάσαμε το δρόμο μας

"Δεν υπάρχουν πια άντρες"....."δεν υπάρχουν πια γυναίκες"...όλο αυτά ακούω...μα τι φταίει τελικά; Μήπως δεν έχουμε χρόνο να ζήσουμε; Αλλάζουμε τους ρόλους ή δεν έχουμε πια ρόλους;

Κάνουμε λανθασμένες επιλογές γιατί δεν έχουμε χρόνο να γνωρίσουμε κανένα. Δεν έχουμε χρόνο να ακούσουμε μια καλή κουβέντα στο δρόμο; Δεν έχουμε χρόνο να ρίξουμε μια ματιά σε κάποιον ή κάποια που μας κοιτά; Και το φλερτάρισμα θέλει το χρόνο του. Μόνο για τη δουλειά μας έχουμε χρόνο; Πότε γυρνάμε σπίτι; Πόσο χρόνο αφιερώνουμε σε έναν σύντροφο;

Ζητάμε αλλά τι δίνουμε; Ταχύτητα για να προλάβουμε αλλά τι να προλάβουμε; Στο διαδίκτυο μιλάς ελεύθερα, επειδή κρύβεσαι μέσα στην ανωνυμία; Εγώ που ζω στην Αθήνα δεν γνωρίζω τον γείτονά μου. Μέσα στην ανωνυμία ζω και στην πραγματικότητα. Ούτε γνωρίζω την κοπέλα που πίνει καφέ απέναντί μου, ούτε μπορώ να την γνωρίσω γιατί και εκείνη δεν έχει χρόνο να με γνωρίσει, άσε που φοβάτε και να μην πληγωθεί. Το διαδίκτυο είναι ο καθρέφτης μια κοινωνίας, ότι ζει εκεί έξω υπάρχει και εδώ μέσα. Στρες, βιασύνη, ατέλειωτη εργασία, μαλακία.

Αν κάτι δεν αλλάξει, τότε θα ζούμε όλη τη ζωή μας μέσα στην ανωνυμία, μας μέσα στην κρυψώνα μας, φοβισμένοι και πληγωμένοι, από λάθη που κάναμε μέσα στην τύφλα μας....

Δεν υπάρχουν σχόλια: